«Σκυλιά του πολέμου», σκοτώνουν και σκοτώνονται για το χρήμα
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Τους αποκαλούν «σκυλιά του πολέμου». Σκοτώνουν και σκοτώνονται για το χρήμα. Γι’ αυτούς δεν μετρούν ούτε ο πατριωτισμός ούτε η θρησκεία ούτε οι ιδεολογίες. Δεν διστάζουν, με το που θα οσμιστούν αίμα, να σπεύσουν στα πεδία των μαχών αρκεί να πληρωθούν καλά.
Οσο για το πώς βρίσκουν «δουλειά», δεν γεννάται θέμα: υπάρχουν τα «γραφεία ευρέσεως εργασίας», εταιρείες δηλαδή που τους στρατολογούν και τους πληρώνουν να σκοτώνουν...
Ετσι γινόταν πάντα με τους μισθοφόρους, αυτό γίνεται και τώρα στον πόλεμο στην Ουκρανία. «Σκυλιά» πολεμούν και από τις δύο πλευρές, στις τάξεις των Ουκρανών και με τους ρωσόφωνους. Τηλεγράφημα του ρωσικού πρακτορείου ειδήσεων ΙΤΑΡ ΤΑΣ, το οποίο επικαλείται η εφημερίδα Τema των Τιράνων, κάνει λόγο για περισσότερους από 200 Αλβανούς πρώην πολεμιστές του UCK αλλά και μπαρουτοκαπνισμένους στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο Κροάτες, οι οποίοι μάχονται μέσα από τις γραμμές των Ουκρανών. Σύμφωνα με την Bild, οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες γνωρίζουν επ’ αυτού πως μέσα από τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις επιχειρούν 400 καλά εκπαιδευμένοι μαχητές μισθωμένοι από την ιδιωτική εταιρεία Security Academy, που αποτελεί το διάδοχο σχήμα της περιβόητης Blackwater με συμμετοχή στον πόλεμο στο Ιράκ.
Η κυβέρνηση της Σερβίας, με αφορμή την «εξαγωγή» μισθοφόρων στην Ουκρανία αλλά και τζιχαντιστών στο Ιράκ και τη Συρία -αυτοί είναι μια διαφορετική ιστορία- αναγκάστηκε να λάβει αυστηρά μέτρα εντάσσοντας στα ποινικά αδικήματα τη συμμετοχή πολιτών της σε ξένους πολέμους. Ετσι, για όσους οργανώνουν τη μετάβαση Σέρβων πολιτών σε πολεμικές συγκρούσεις στο εξωτερικό προβλέπεται ποινή φυλάκισης 12 ετών, ενώ με πέντε χρόνια φυλακή τιμωρούνται και οι ίδιοι οι μαχητές. Παρ’ όλα αυτά η «εκροή» συνεχίζεται. Τα λεφτά είναι πολλά...
Σερβικά ΜΜΕ, επικαλούμενα πληροφορίες από την Κρατική Υπηρεσία Ασφάλειας και Πληροφοριών (BIA), υποστηρίζουν ότι στην Ουκρανία πολεμούν περισσότεροι από 30 Σέρβοι επαγγελματίες μισθοφόροι. Πρόκειται για βετεράνους των πολέμων στη Βοσνία και η μηνιαία αμοιβή τους φτάνει τα 10.000 δολάρια. Υπάρχουν και κάποιοι που στρατολογούνται από την οργάνωση «Σερβικό Κίνημα των Τσέτνικ», του υπόδικου για εγκλήματα πολέμου Βόιτσλαβ Σέσελι, οι οποίοι συμμετέχουν «εθελοντικά», πολεμώντας στο πλευρό των ρωσόφιλων ομόδοξων «αδελφών» στη Νοτιοανατολική Ουκρανία. Ο «πρωθυπουργός» της αυτοαποκαλούμενης «Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ», Αλεξάνταρ Ζαχαρτσένκο, μάλιστα ανακοίνωσε την άφιξη πριν από λίγες ημέρες στην περιοχή «μιας νέας ομάδας 14 εθελοντών από τη Σερβία».
Πολλοί Σέρβοι, Κροάτες, Αλβανοί, αλλά και κάποιοι Ελληνες, που πολέμησαν για «εθνικά» και «θρησκευτικά» ιδεώδη στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο και βρέθηκαν χωρίς δουλειά μετά τον πόλεμο, ακολούθησαν το «επάγγελμα» του μισθοφόρου. Ανάμεσά τους και ο Ελληνας Λ.Α. που είχε πολεμήσει υπό τις διαταγές του Μλάντιτς. «Μια μέρα με ειδοποίησαν κάποιοι παλιοί συμπολεμιστές ότι οργανώνεται μια αποστολή στο Ζαΐρ», μου είπε ο συμπατριώτης μας μισθοφόρος, σε συνέντευξη που μου παραχώρησε μερικά χρόνια μετά. «Ηρθαν ένας Γάλλος και ένας Ζαϊρινός, συζητήσαμε και συμφωνήσαμε να πάω να πολεμήσω για τον Σέσε Σέκο Μομπούτου εναντίον του Λοράν Καμπιλά. Ούτε που ήξερα κανέναν από αυτούς. Εκεί πήγα για τα λεφτά, που ήταν καλά: ο απλός μισθοφόρος έπαιρνε 5.000 δολάρια τον μήνα και ο αρχηγός της ομάδας 20.000. Συγκεντρωθήκαμε στο Βελιγράδι 135 πάνοπλοι στρατιώτες. Ο Γάλλος και ο Ζαϊρινός είχαν κλείσει συμφωνία και για αγορά από τον γιουγκοσλαβικό στρατό πυροβόλων, πολεμικών αεροσκαφών και κάποιων ελικοπτέρων ρωσικής κατασκευής Μ24. Ολα αυτά και εμείς οι 135, όλοι Σέρβοι -και εγώ με σερβικό όνομα- φύγαμε για το Ζαΐρ. Εκεί οι Γάλλοι μας εξόπλισαν καλά. Μείναμε τέσσερις μήνες. Οι στολές μας έγραφαν «Ζαϊρινός Στρατός». Εκτός από τους Σέρβους ήταν και Γάλλοι και Ρώσοι μισθοφόροι. Η ζούγκλα ήταν σκληρή, πολεμούσαμε σε συνθήκες πρωτόγνωρες για μας. Οι μαύροι και από τις δύο πλευρές δεν ήξεραν από πόλεμο ούτε είχαν καινούργια όπλα. Τους θερίζαμε. Εγκαταλείψαμε το Ζαΐρ με ένα ειδικά ναυλωμένο Μπόινγκ της Σερβίας όταν πέθανε ο Μομπούτου από μια μυστηριώδη ασθένεια. Εξι μήνες μετά μάς κάλεσε ο Καμπιλά να πολεμήσουμε για εκείνον. Δεν ήμασταν ηλίθιοι για να γυρίσουμε...».
