Από την Αλογόμυγα
Ποτέ στη ζωή μου έως τώρα δεν διεκδίκησα για τον εαυτό μου τον τίτλο του αντικειμενικού. Από πολύ μικρός, σαφέστατα επηρεαζόμενος και από τον οικογενειακό μου περιβάλλον, απέκτησα σαφή πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό, τον οποίο και διατηρώ έως σήμερα.
Ευτυχώς όμως, και παρ’ όλο που ουδέποτε παρέκκλινα από τα πολιτικά μου πιστεύω, ποτέ δεν υπήρξα φανατικός. Μάλιστα από φόβο μήπως με κατηγορήσουν για φανατισμό όσοι γνωρίζουν τις πολιτικές μου απόψεις, ήμουν ανέκαθεν εξαιρετικά σκληρός στη κριτική μου τόσο ως προς τα στελέχη όσο και ως προς τις ενέργειες όλων των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας.Η αλήθεια βέβαια είναι πως η ευρύτερη ιδεολογική-κομματική μου οικογένεια, πάντοτε μου έδινε συνεχείς και εξαιρετικές ευκαιρίες να «σιχτιρίζω» την ώρα και τη στιγμή που την επέλεξα. Ίσως η συνύπαρξη της λαϊκής δεξιάς με τη φιλελεύθερη, κεντροδεξιά τάση στην οποία εγώ ανήκω, ίσως εσχάτως οι ακροδεξιές κορώνες, οι οποίες απροκάλυπτα, αν και μειοψηφικά ευτυχώς, ακούγονται ανερυθρίαστα από κάποιους, συνετέλεσαν στο να φθάνω πολύ συχνά στο σημείο να δηλώσω «κοψοχέρης» σε περίπτωση που ξαναψηφίσω Νέα Δημοκρατία. Κι όμως, όταν έφτανα μέσα στο παραβάν, αυτομάτως το χέρι μου σταύρωνε τους εκλεκτούς από το σχετικό, μπλε ψηφοδέλτιο, ξεχνώντας τις όποιες πικρίες και αντιθέσεις μου.
Ο λόγος πολύ απλός, ίσως και ρομαντικός για κάποιους: Για εμένα η φιλελεύθερη ιδεολογία είναι κάτι το ιερό, σαν το Άγιο Δισκοπότηρο! Αρνούμαι να επιτρέψω στον εαυτό μου να πέσει στη παγίδα της τιμωρητικής ψήφου, πριμοδοτώντας κάποια άλλη πολιτική παράταξη διαφορετικής ιδεολογίας. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων, πως σε κάθε κόμμα συνυπάρχουν αγνοί ιδεολόγοι, με λαμόγια, ηλίθιους και φανατικούς, δεν έχω παρά να προσπαθήσω να ενώσω τη φωνή μου με όσους, θεωρώ, πως αξίζουν προκειμένου να αναδείξουμε τα θετικά της δικής μας ιδεολογίας. Και εάν στο παρελθόν, υπήρξαν και δύο-τρεις φορές που πραγματικά σκέφτηκα να πειραματιστώ με τη ψήφο μου, επιλέγοντας μικρότερους, φιλελεύθερους σχηματισμούς, δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία ως προς την επιλογή μου για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Ναι, ο Σαμαράς έχει κάνει τρομακτικά λάθη. Ναι, η αυλή του απαρτίζεται και από ακροδεξιούς του χειρίστου είδους, γεγονός που μου προκαλεί αηδία. Ναι, έχουμε υποφέρει σαν λαός όσο δεν πάει και έχουμε φτάσει στο μη περαιτέρω. Ναι, η Νέα Δημοκρατία είναι υπεύθυνη για πολλά από τα κακώς κείμενα της μεταπολίτευσης. Ναι, όταν βλέπω στη Βουλή να εκπροσωπούμαι από τύπους σαν τον Ταμήλο, τον Τζαμτζή και το Θανάση το Μπούρα, μου έρχεται να «ζωστώ» εκρηκτικά και να πάρω τα βουνά. Ναι, το γεγονός πως συγκυβερνά η Νέα Δημοκρατία με το Πασόκ, αποτελεί πραγματικό όνειδος.
Αλλά σε τελική ανάλυση, ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών αυτών; Για εμένα είναι ένα και ουσιώδες: Η επιβίωση της αστικής δημοκρατίας. Με όλα τα στραβά κι ανάποδα που εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε, έχουμε κάποια καλύτερη επιλογή από την ενδυνάμωση της αστικής δημοκρατίας; Προφανώς και όχι! Αποτελεί ο Σύριζα θανάσιμο κίνδυνο για την αστική δημοκρατία; Η προσωπική μου άποψη είναι πως φυσικά και αποτελεί. Και αυτό, όχι βεβαίως γιατί υιοθετώ τις ηλίθιες, ακροδεξιές θεωρίες περί Σύριζα και συνταγματικού τόξου, αλλά γιατί ο Σύριζα αποτελεί ένα πολιτικό συνονθύλευμα χωρίς σχέδιο και αποτελούμενο από αγνούς ιδεολόγους, αλλά και τα χειρότερα λαμόγια των κλαδικών του Πασόκ της δεκαετίας του ’80, που καραδοκούν όπως οι ύαινες, προκειμένου να χώσουν τα νύχια τους και πάλι στο σώμα της κρατικής μηχανής. Και μην έχετε καμία αμφιβολία φίλτατοι, πως στην εσωτερική σύγκρουση μεταξύ αγνών αριστερών ιδεολόγων, τύπου Μανώλη Γλέζου και νεόκοπων αριστεριστών, τέως Πασόκων, τύπου Δημήτρη Τσουκαλά, οι πρώτοι δεν έχουν καμία απολύτως ελπίδα...
Τώρα, σε ότι αφορά στα άλλα, «μικρότερα» κόμματα, νομίζω πως είναι περιττό να χύσω έσω και μία ικμάδα μελάνης. Αυτοί είναι που αποκαλώ εγώ, πολιτικά και όχι απαξιωτικά, οι «Χρήσιμοι Ηλίθιοι της πολιτικής σκηνής». Άγονται και φέρονται, με εξαίρεση το ΚΚΕ (άλλου Λένιν ευαγγέλιο αυτοί), από τα ξεροκόμματα που τους πετούν τα μεγαλύτερα κόμματα, μπας και τσιμπήσουν κανένα υπουργείο σε κάποια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας. Εγώ λυπάμαι, αλλά όλους αυτούς δε μπορώ ούτε να τους στηρίξω, ούτε να τους πιστέψω ως προς τις αγαθές προθέσεις τους. Άλλωστε το επίπεδο των διαφόρων Καμμένων, είναι τόσο χαμηλό που απαξιώ ακόμα και να τους εντάξω στις όποιες πιθανές επιλογές μου...
Κλείνοντας θα επαναλάβω αυτό που εγώ τουλάχιστον, θεωρώ αυτονόητο: Η παρούσα Νέα Δημοκρατία αποτελεί τη χειρότερη Νέα Δημοκρατία που υπήρξε ποτέ! Η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή έχει καταντήσει παράρτημα της Πολιτικής Άνοιξης και του ΛΑ.Ο.Σ.
Παρ’ όλα αυτά, και αυτό φυσικά καταδεικνύει και τη γενικότερη πολιτική ένδεια της Ελλάδας, αποτελεί τη λιγότερο επικίνδυνη λύση για τη χώρα μας. Το σύνθημα του Σύριζα «Πρώτη φορά Αριστερά», εμένα μου προκαλεί ανατριχίλα, όχι γιατί διακατέχομαι από αντί-αριστερές εμμονές, τουναντίον, θα προτιμούσα χίλιες φορές μία αριστερή διακυβέρνηση από μία διακυβέρνηση ακροδεξιά ή χρυσαυγίτικη. Αλλά πίσω από το «Πρώτη φορά Αριστερά» εγώ διαβλέπω ανευθυνότητα, προχειρότητα και παντελή έλλειψη ρεαλιστικού σχεδιασμού ως προς την απεμπλοκή της χώρας μας από την οδυνηρή περιπέτεια, συνέπειες της οποίας βιώνουμε όλοι μας καθημερινά...
Λυπάμαι αγαπητοί φίλοι, αλλά μάλλον θα πρέπει να αναβάλλετε τη τιμωρητική σας διάθεση για μία επόμενη φορά, μία φορά που δε θα διακυβεύονται τόσα πολλά...
Τα σέβη μου,
Η Αλογόμυγα
