Το τυχαίο και ο Στρατούλης
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/
Με το οργίλο ύφος που έχει γίνει πια το σήμα κατατεθέν του ανδρός, ο Δημήτρης Στρατούλης δήλωσε ότι η σύλληψη του τρομοκράτη Μαζιώτη «οφείλεται σε τυχαίο γεγονός και σε λάθος που έκανε η ομάδα Μαζιώτη». Αξιέπαινη, οπωσδήποτε, η παρρησία του βουλευτή και κατανοητός ο εκνευρισμός του. (Ιδίως μάλιστα όταν, ενόψει νομοσχεδίου για τον αιγιαλό, ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας επικαλείται το παράδειγμα του «αντάρτικου» στην Κερατέα και τις Σκουριές...) Καλά θα έκανε, όμως, να καλμάρει ο ευέξαπτος βουλευτής. Ας μην πάει, στο κάτω κάτω, στο δικαστήριο για να υπερασπισθεί τον Μαζιώτη, ώστε να του γίνει μάθημα, μήπως και καταλάβει ο ανίκανος το κόστος της απροσεξίας του.
Για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ), η αντίδραση του Δ. Στρατούλη ήταν εντελώς φυσιολογική. Το ίδιο και η σιωπή του κόμματός του, το οποίο δεν καταδέχθηκε καν να σχολιάσει επισήμως το γεγονός της σύλληψης, πόσο μάλλον δε να συγχαρεί την Αστυνομία για την επιτυχία της. Μόλις προ δύο μηνών, άλλωστε, δεν ήταν που ο Τσίπρας πήγε στη (δημοκρατική) Ρωσία του Πούτιν για να καταγγείλει από εκεί ότι «το μεγάλο έλλειμμα της Ευρώπης σήμερα είναι το έλλειμμα δημοκρατίας»; Από πού κι ώς πού, λοιπόν, να περιμένουμε πανηγυρισμούς για τη σύλληψη του Μαζιώτη;
Οσον αφορά τώρα το κατά πόσον η σύλληψη του τρομοκράτη οφείλεται σε τυχαίο γεγονός, το ζήτημα είναι ουσιαστικά άνευ σημασίας. Ενας μηχανισμός ασφαλείας κρίνεται πρωτίστως από τη ικανότητα του να ανταποκρίνεται αποτελεσματικά στο τυχαίο. Αυτός είναι εξάλλου ο σκοπός του ορθού λόγου, στον οποίο βασίζεται κάθε σύστημα οργάνωσης: η αντιμετώπιση του τυχαίου και όχι η εξάλειψή του, κάτι που είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον. Αυτό, βέβαια, δεν θα μπορούσε ποτέ να το δεχθεί ένας κομμουνιστής όπως ο Δ. Στρατούλης. Η αριστοτελική ετερογονία των σκοπών τού καταστρέφει τα κουτάκια και τις έτοιμες απαντήσεις της μηχανιστικής σκέψης του. Του στερεί την τόσο βολική πίστη σε έναν κόσμο που η λειτουργία του ορίζεται από κανόνες, τους οποίους ο άνθρωπος μπορεί να ελέγξει πλήρως. Του υποσκάπτει, επομένως, την πίστη στο μέγα σχέδιο του «επιστημονικού σοσιαλισμού».
Ακόμη και αν δεχθούμε, λοιπόν, την εκδοχή του Δ. Στρατούλη περί τυχαίου, για να του κάνουμε το χατήρι και να ηρεμήσει, η αντίδραση της Ελληνικής Αστυνομίας μόνο ικανοποίηση μπορεί να προκαλεί, σε όσους τουλάχιστον θεωρούν την έννομη τάξη κοινωνικό αγαθό υπέρτερο της «ένοπλης πάλης». Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο τρομοκράτης πυροβόλησε οκτώ φορές μέσα στον κόσμο, ενώ η Αστυνομία μόνον μία και τον εξουδετέρωσε. Αξιοι συγχαρητηρίων είναι οι αστυνομικοί που πέτυχαν τη σύλληψή του, κυρίως δε ο ειδικός φρουρός που με αυτοθυσία συνεπλάκη με τον Μαζιώτη για να τον σταματήσει και στην προσπάθειά του αυτή τραυματίσθηκε. Δικαιολογημένα, συνεπώς, τα νευράκια του Δ. Στρατούλη. Θα του περάσει...
Ο πίθηκας στο περίπτερο
Συνέβη στην ωραιότερη πόλη του κόσμου, πρωτεύουσα της ωραιότερης χώρας του κόσμου. Μεσημέρι, σε κεντρικό σημείο της πόλης -κεντρικότερο δεν γίνεται- και περιμένω να ψωνίσω κάτι από το περίπτερο. Προηγείται μια μεσόκοπη τουρίστρια, η οποία αγοράζει δύο πακέτα τσιγάρα.
Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω, ο περιπτεράς τη βρίζει, ενώ συγχρόνως την εξυπηρετεί: «Ουστ από ’δώ! Ξένοι βρωμιάρηδες» και άλλα συναφή. Θαυμάζω την ανδρεία του περιπτερά, ο οποίος βρίζει την πελάτισσα εκ του ασφαλούς, καθώς εκείνη δεν καταλαβαίνει γρυ ελληνικά, μα και το πρακτικό πνεύμα του: και δέχεται τη συναλλαγή μαζί της και τη στολίζει από πάνω. Θαυμάζω, επίσης, τη σατανική ευφυΐα του, διότι εκφέρει τις βρισιές χωρίς το ανάλογο συναίσθημα στη φωνή ή μορφασμούς στο πρόσωπο, που θα μπορούσαν να κάνουν την ξένη να υποψιασθεί ότι εκεί κάτι πάει στραβά. Γνήσιος Ελληνάρας, χωρίς αμφιβολία.
Φεύγει η γυναίκα, χωρίς να έχει πάρει είδηση τι συνέβη και εγώ ρωτώ τον περιπτερά σε τι έφταιξε η τουρίστρια. (Διότι δεν ευθύνεται εκείνη, αν η κακή τύχη την έφερε μπροστά στο συγκεκριμένο περίπτερο ― αλλά αυτό δεν το λέω...) Εκείνος παίρνει το γνωστό οικείο ύφος μεταξύ κολλητών και ξεκινά να λέει: «Ακου, αδελφέ, να σου εξηγήσω...» Εκεί, νιώθω πια ότι δεν μπορώ να συγκρατήσω τον θυμό μου, παίρνω τα ρέστα μου και φεύγω για να αποφύγω τα χειρότερα. Να με έλεγε «μ***» ένα τέτοιο ζώον, θα ήταν τίτλος τιμής. Αλλά «αδελφό», είναι μια προσβολή που δεν μπορώ να ανεχθώ!
Τεχνοφασισμός
Επανέρχομαι στον Δ. Στρατούλη, δι’ υπόθεσίν του. Αφού θα έχει ηρεμήσει, του συνιστώ να ασχοληθεί με κάτι σοβαρότερο, το οποίο μάλιστα τον αφορά προσωπικώς. Οπως με πληροφορεί φίλος, το σύστημα anti-virus McFee, που έχει εγκαταστήσει στον υπολογιστή του, τον προειδοποίησε ότι επισκέπτεται «επιβλαβείς ιστότοπους». Οταν αναζήτησε ποιοι είναι αυτοί, το σύστημα του υπέδειξε τον εξής έναν: «stratoulis.gr». Ναι! Του ευέξαπτου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ /Λ-Τ). Δεν χωρεί αμφιβολία, λοιπόν, ότι το γεγονός είναι ακόμη ένα κρούσμα του «τεχνοφασισμού», που υπηρετεί ύπουλα τα συμφέροντα του καπιταλισμού, με σκοπό τη σπίλωση του αγωνιστή Στρατούλη. (Από την αντίθετη πλευρά, βέβαια, είναι παρήγορο ότι στις μέρες μας οι υπολογιστές έχουν γίνει πολύ πιο έξυπνοι από όσο φανταζόμασταν...)
