Το πρώτο clasico του Μουρίνιο
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
(Πηγή : http://www.sport.gr)
Έχω την εντύπωση ότι το αποψινό classico μεταξύ της Ρεάλ και της Μπάρτσα για το κύπελλο Ισπανίας δεν είναι ένα ακόμα ματς των δυο στην ατέλειωτη σειρά των ιστορικών ραντεβού τους, αλλά ότι πρόκειται για το πρώτο ντέρμπι του Μουρίνιο από τότε που πάτησε το πόδι του στη Μαδρίτη.
Φυσικά και θυμάμαι ότι έχει παίξει και πολλά άλλα και φυσικά δεν ξεχνώ πως ειδικά φέτος ο λογαριασμός του με τους Καταλανούς έχει θετικό πρόσημο, αφού και το Σουπερ καπ τους πήρε καλοκαιριάτικα και στο ντέρμπι του πρωταθλήματος απέδρασε με ισοπαλία από το πάντα δύσκολο για τον ίδιο Καμπ Νου. Όμως σε κανένα από αυτά τα προηγούμενα ματς δεν ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σχεδόν αποκλειστικά ο ίδιος. Για την ακρίβεια είναι η πρώτη φορά που ο Μουρίνιο περιμένει τη Μπαρτσελόνα γνωρίζοντας πως αν η Ρεαλ του ηττηθεί αυτός θα είναι ο πρώτος και ίσως ο μόνος που θα καθίσει στο ειδώλιο του κατηγορημένου. Για πρώτη φορά απόψε μια ήττα θα είναι δική του αποκλειστικά και μάλιστα για πρώτη φορά το κατηγορητήριο σε ότι τον αφορά έχει συσταθεί από πριν με οπαδούς, δημοσιογράφους και ίσως και ποδοσφαιριστές του να τον περιμένουν σε ρόλο εισαγγελέα.
Ο Μουρίνιο είχε περάσει κι άλλες στιγμές κρίσης. Όταν κάποτε έχασε από τον Παναθηναϊκό ως προπονητής της Πόρτο στο κύπελλο UEFA, πανικοβλήθηκε και τα έβαλε και τότε με όλους: είχε από τότε καταλάβει πως μόνο η κατάκτηση του κυπέλλου UEFA θα τον καταξίωνε – αλλιώς θα ήταν κι αυτός ένας ακόμα προπονητής της Πόρτο, όπως τόσοι και τόσοι. Ασχημα είχε αντιμετωπίσει και τον αποκλεισμό της Ιντερ στο Τσάμπιονς λιγκ από τη Λίβερπουλ την πρώτη χρονιά του στο Μιλάνο. Όμως σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές είχε πάντα να αντιτάξει την πρωτιά της ομάδας στο πρωτάθλημα, αλλά και τη δική του προσωπική ιστορία: ειδικά στην Τσέλσι (όπου πάλι είχε προβλήματα τον τρίτο χρόνο) και στην Ιντερ, τον έσωνε το βάρος του βιογραφικού του.
Στη Ρεάλ του συμβαίνει κάτι απλό: για πρώτη φορά από τότε που κατέκτησε το πρώτο Τσάμπιονς λιγκ με την Πόρτο, το βάρος της ομάδας στην οποία δουλεύει είναι πολύ μεγαλύτερο από το δικό του βάρος. Οσο κι αν ο Μουρίνιο θεωρεί κατόρθωμά του τους δυο τίτλους που έχει κερδίσει με τη Βασίλισσα, για τους οπαδούς οι τίτλοι αυτοί είναι απλή απόδειξη ότι ο προπονητής και οι παίκτες έκαναν τη δουλειά τους. Ο Μουρίνιο πιστεύει ότι στερώντας ένα πρωτάθλημα κι ένα κύπελλο από την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα πρόσθεσε λάμψη στο μύθο του: για τους οπαδούς της Ρεάλ αυτό δε σημαίνει και πολλά!
Στις προηγούμενες ήττες από τη Μπαρτσελόνα έφταιγε – για το Μουρίνιο - η νοοτροπία των παικτών, ο κομφορμισμός, η διαιτησία που κάποιες φορές υπήρξε ένα βολικό άλλοθι. Μόνο που οι αληθινά μεγάλες ομάδες δεν γουστάρουν τα άλλοθι. Μπορεί κάποιες φορές να τα επιτρέπουν στους προπονητές ή στους παίκτες από συμπάθεια ή άλλοτε να τα χρησιμοποιούν ως δικαιολογία, όμως αυτά γρήγορα τελειώνουν. Κατά ένα παράδοξο τρόπο οι προηγούμενες επιτυχίες του Μουρίνιο δεν κατέβασαν τον πήχη τον απαιτήσεων του κοινού, αλλά τον ανέβασαν κι άλλο: αυτό, ξέρετε, είναι το Μodus Vivendi της μεγάλης ομάδας – όσο περισσότερο την πείθεις για την ικανότητα σου, τόσο περισσότερο απαιτητική γίνεται από σένα και κατά συνέπεια τόσο πιο πολύ σε στρεσάρει. Ο Μουρίνιο βρίσκεται ένα βήμα πριν την αποθέωση: αν π.χ κερδίσει φέτος δυο τρόπαια μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος προπονητής της Βασίλισσας, ο μόνος που οι επιτυχίες θα του έχουν πιστωθεί απόλυτα. Αυτό θα σημαίνει πως θα έχει γίνει και ο μεγαλύτερος στη γη με τη βούλα, δηλαδή με την πιστοποίηση της Ρεάλ. Μόνο που αν όλα αυτά δεν συμβούν, θα βάλει στο βιογραφικό του μια τρομακτική αποτυχία – τη μεγαλύτερη σίγουρα της καριέρας του.
Η σχοινοβασία του ανάμεσα στην αποθέωση και την καταβαράθρωση είναι η ιστορία των επόμενων ραντεβού της Ρεάλ με τη Μπάρτσα. Το πρώτο και κρισιμότερο είναι απόψε…
