Η Αριστερά ως αυτοσκοπός και ο κ. Βουδούρης
Tου Στεφανου Κασιματη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Στον χώρο της συμπολίτευσης, ο νέος σταρ του αντιμνημονιακού αγώνα -αν δεν το έχετε πάρει είδηση ακόμη- είναι ο βουλευτής Οδυσσέας Βουδούρης.
Ιατρός με σπουδές στη Γαλλία και στέλεχος της φιλανθρωπικής οργάνωσης «Γιατροί χωρίς Σύνορα», υπερηφανεύεται στο βιογραφικό του ότι «απέκτησε τις πρώτες πολιτικές εμπειρίες στα οδοφράγματα του Μάη του ’68», αλλά είναι και Ιππότης του Εθνικού Τάγματος Αξίας της Γαλλικής Δημοκρατίας. (Για το τελευταίο, ας είναι καλά ο Σαρκοζί...). Στη Βουλή των Ελλήνων, εξελέγη προσφάτως στη Β΄ Αθηνών με τη ΔΗΜΑΡ, προέρχεται όμως από το ΠΑΣΟΚ, του οποίου υπήρξε βουλευτής Μεσσηνίας από το 2009.
Γεννημένος στη Βουδαπέστη το 1953 από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες και μεγαλωμένος στη Γαλλία (την κανονική Γαλλία, του αγαπημένου μας Στρατηγού ντε Γκωλ, βεβαίως...), ο βουλευτής Βουδούρης θα έλεγε κανείς ότι ενσαρκώνει τη βασική αντίφαση της κρατούσης ιδεολογίας στην Ελλάδα. Την αντίφαση η οποία μας κάνει (όχι όλους, αλλά δυστυχώς πάρα πολλούς...) να λυπούμαστε που ο στρατός του ΚΚΕ δεν νίκησε τους «μοναρχοφασίστες» στον Εμφύλιο, ώστε να πνίξει την Ελλάδα στο αίμα και να επιβάλει μια στυγνή μαρξιστική δικτατορία, ενώ την ίδια στιγμή πουλάμε ευχαρίστως την ψυχή στον διάβολο για τις πολυτέλειες του καπιταλισμού (γερμανικό αυτοκίνητο, ελβετικό ρολόϊ με complications, ιταλικά ρούχα και, ασφαλώς, αστακομακαρονάδα...). Επιπλέον, δε, εξαιτίας της περίφημης Δημόσιας Παιδείας μας, η οποία εξελίχθηκε συν τω χρόνω στο καλύτερο όργανο προπαγάνδισης της Αριστεράς και, επίσης, επέβαλε σταδιακά την ακρισία μέσω της παπαγαλίας, τα αγαθά του καπιταλισμού, εκτός από φορείς του αληθινού νοήματος της ζωής, θεωρούνται παραδόξως από τους περισσότερους ως κατακτήσεις του σοσιαλισμού. Πιστεύουν -να το πω καθ’ υπερβολήν- ότι, μαζί με την εθνική ανεξαρτησία και τη δραχμή που θα φέρει, ο Τσίπρας θα μοιράσει και Rolex Daytona...
Αυτόν τον κόσμο, που δεν καταλαβαίνει -ή παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει- ποιες θα είναι οι επιπτώσεις αν η Ελλάδα βρεθεί εκτός ευρωπαϊκών θεσμών (σημαντικότερος των οποίων είναι το ευρώ - ας μην αυταπατώμεθα...), αυτόν τον κόσμο, που θεωρεί «πρόοδο» να ζει μια χώρα χάρις στον αφειδή, αέναο δανεισμό, χωρίς υποχρεώσεις και παραγωγή, εκφράζει ο βουλευτής Βουδούρης, όταν υπαινίσσεται ότι δεν θα ψηφίσει τις περικοπές, με το εξής παιδαριώδες σκεπτικό: «Εγώ δεν βγαίνω να δηλώσω ότι θα καταψηφίσω κάτι, δεν είμαι εναντίον σε κάτι. Εγώ δηλώνω, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι είμαι συνεπής με αυτά με τα οποία δεσμευτήκαμε. Λέω ότι υποστηρίζω, με όλες τις δυνάμεις μου, την προγραμματική συμφωνία. Η προγραμματική συμφωνία ρητά προβλέπει ότι δεν θα κάνουμε οριζόντιες περικοπές».
Ομολογουμένως, τέτοιο συνδυασμό αποσπασματικής σκέψης και βολονταρισμού, είχα την εντύπωση ότι μόνον σε παιδιά της προεφηβικής ηλικίας τον συναντάμε. Υπό το πρίσμα αυτό, ίσως θα έπρεπε να χαιρόμαστε επειδή, εκτός από τη φωνή των εφήβων, εκπροσωπείται και η φωνή της προεφηβικής ηλικίας στην Βουλή και μάλιστα, παρακαλώ, την κανονική, όχι την άλλη «των Εφήβων»...
Διότι, τι μας λέει ο κ. Βουδούρης; Πολύ απλά, ότι εμμένει στην προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων, την οποία όμως αποσυνδέει από την πραγματικότητα και τις πιθανές συνέπειες που μπορεί να έχει η κατά γράμμα εφαρμογή της. Δεν τον νοιάζει, δηλαδή, ότι η εξοικονόμηση περίπου 12 δισ. είναι δέσμευση από την οποία εξαρτάται η καταβολή της δόσης των 31 δισ. Αυτή την παράμετρο την αφαιρεί από το σκεπτικό του. Ισως, επειδή αν την έβαζε στον λογαριασμό, δεν θα του ήταν το ίδιο εύκολο να διατηρήσει αλώβητη μέσα του την ηθική αυταρέσκεια του ιδεολόγου της Αριστεράς. (Υπάρχει, υποψιάζομαι, ένας πολύ βαθύς εγωισμός στη στάση αυτή...) Βέβαια, για να μην τον αδικούμε κιόλας, όταν ερωτάται από πού θα εξοικονομηθούν τα περίπου 12 δισ. έχει έτοιμο τον μύθο του Ελ Ντοράντο: «Υπάρχουν στα 60 έως 70 δισεκατομμύρια της παραοικονομίας, στα 20 δισεκατομμύρια της γραφειοκρατίας, της διαπλοκής, στα 30 έως 40 δισεκατομμύρια της φοροδιαφυγής, στα πολλά δισεκατομμύρια της σπατάλης». Πετάει στα κουτουρού μερικά νούμερα, λες και αρκεί να απλώσει το χέρι του κανείς για να πιάσει τα δισ. της φοροδιαφυγής, σε μια χώρα όπου ο επίορκος εφοριακός προστατεύεται από το Σύνταγμα και τους νόμους.
Το ευρύτερο ενδιαφέρον, πάντως, που παρουσιάζει η περίπτωση του βουλευτή Βουδούρη, είναι ότι σε αυτήν βλέπουμε καθαρά το συνολικό πολιτικό αδιέξοδο της Αριστεράς. Ο βουλευτής δεν θέλει οριζόντιες περικοπές - όπως άλλωστε δεν τις θέλει ο καθένας. Δεν μπορεί όμως να πιέσει την κυβέρνηση ζητώντας επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων και απελευθέρωση των αγορών και της επιχειρηματικότητας, ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία. Οχι! Ολα αυτά είναι κακά πράγματα, είναι του διαβόλου! Αρα το μόνο που του μένει είναι το δήθεν ηθικό μεγαλείο της αλυσιτελούς υπεράσπισης ενός μοντέλου που πάει κατά διαόλου. «Η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να ψηφίσω περικοπές. Γι’ αυτό, ας πάμε όλοι στον γκρεμό. Τουλάχιστον θα είμαστε όλοι μαζί παρέα εκεί κάτω». Δεν το λέει έτσι, βέβαια· ωστόσο, αυτή είναι η ουσία της θέσης του κ. Βουδούρη. Αυτή όμως είναι και η θέση της Αριστεράς μπροστά στην κρίση. Αν παραδεχθεί τη μορφή των προβλημάτων, αυτοαναιρείται· και αυτό δεν μπορεί να το κάνει, γιατί, ως γνωστόν, η Αριστερά είναι αυτοσκοπός. Κατά τούτο, λοιπόν, η ύπαρξη του κ. Βουδούρη στην πολιτική έχει μια χρησιμότητα: μας βοηθά να καταλάβουμε πόσο άχρηστη είναι η Αριστερά σήμερα...
