Tου Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_08/05/2012_481494)
Ένα στοιχείο του περιλάλητου «μηνύματος της κάλπης» νομίζω ότι είναι προφανές: Το εκλογικό σώμα δεν θέλει στα σοβαρά αριστερή διακυβέρνηση -τουλάχιστον με την πλήρη έννοια του προσδιορισμού «αριστερή».
Αν ήθελε κάτι τέτοιο, σήμερα θα συζητούσαμε για την εντυπωσιακή άνοδο του ποσοστού του ΚΚΕ· η δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που, κατά τη γνώμη μου, αντιπροσωπεύει την πιο έντιμη, ως προς την ευθύτητά της, πρόταση μαρξιστικής διακυβέρνησης) θα είχε περάσει το όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Αντιθέτως, η στασιμότητα του ΚΚΕ -και μάλιστα υπό τις σημερινές συνθήκες- ισοδυναμεί με βαριά ήττα για το ιστορικό κόμμα της Αριστεράς.
Εντούτοις, είναι εξίσου σαφές ότι η στροφή του εκλογικού σώματος σημειώθηκε προς τα αριστερά. Παρά τις αγεφύρωτες διαφορές του σταλινικού ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Δημοκρατική Αριστερά, είναι γεγονός ότι αυτά τα τρία κόμματα έχουν μία συνάφεια ως προς τις γενικές αρχές και αξίες που πρεσβεύουν, έστω και αν αυτή δεν φθάνει εις βάθος. Συγκέντρωσαν, δε, περίπου το 32% των ψήφων.
Διερωτώμαι ποιος είναι ο χαρακτήρας αυτής της αριστερόστροφης τάσης στην κοινωνία - τάση την οποία απελευθέρωσε η οριστική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Δεν θέλει και πολλή σκέψη: προφανώς και είναι η άρνηση των περικοπών στις δημόσιες δαπάνες που επιβάλει το Μνημόνιο. Πέραν αυτού όμως, πέραν δηλαδή της πρόθεσης για αναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, δεν βλέπω και δεν νομίζω να υπάρχει τίποτε άλλο από πίσω. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούσε ευθέως τη γραμμή υπέρ της πλήρους αποδέσμευσης της χώρας από τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η συμμετοχή της χώρας στο ευρώ, αμφιβάλλω αν το ποσοστό του θα ξεπερνούσε τόσο πολύ εκείνο του ΚΚΕ - στην ορολογία του οποίου ανήκει ο όρος «αποδέσμευση».
Θέλω να πω ότι ο κόσμος που ψήφισε Αριστερά, συμπεριλαμβανομένης -νομίζω- και μιας μερίδας των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, δεν ψήφισε υπέρ του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Η ψήφος τους είναι κυρίως εκδήλωση αντίδρασης στην προσαρμογή με την πραγματικότητα που μας επιβάλλεται εκ των πραγμάτων. Αυτοί οι ψηφοφόροι θέλουν πίσω την πλασματική ευημερία που γνωρίσαμε, και συνηθίσαμε, ώσπου μάθαμε πια να τη θεωρούμε δεδομένη, τα τελευταία είκοσι χρόνια. Από την άποψη αυτή, επομένως, το εκλογικό αποτέλεσμα είναι έκφραση της αντίφασης που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας και την οποία έχουν καταγράψει προ πολλού οι δημοσκοπήσεις: Το 70% θέλει την παραμονή της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ, αλλά χωρίς τις υποχρεώσεις που αυτή συνεπάγεται.
Ένα άλλο ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που ζητεί στην πραγματικότητα ο κόσμος που στράφηκε προς την Αριστερά. Τέτοιο πράγμα όμως, μέσα στο πλαίσιο της Ευρώπης και παρά τη νίκη του Ολάντ, αντικειμενικά δεν μπορεί να υπάρξει πια. Για τον λόγο αυτόν ξεφούσκωσε το ΠΑΣΟΚ και υπέστη καθίζηση η θλιβερή απομίμησή του, που φέρει το όνομα του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Εν τέλει, σαφή πολιτική κατεύθυνση το εκλογικό αποτέλεσμα δεν έδωσε. Αντίδραση και οργή αποτύπωσε.
Όλα αυτά παραπάνω δεν αποσκοπούν στην υποτίμηση των κινδύνων που εγκυμονεί η νέα κατάσταση -κάθε άλλο μάλιστα. Ένας κόσμος μαθημένος τόσα χρόνια, σαν το χαλασμένο παιδί, να μη σταθμίζει τις επιθυμίες του με τις επιταγές της πραγματικότητας δύσκολα προσαρμόζεται με την ανάγκη. Καταλήγοντας, συνειδητοποιώ ότι το ουσιώδες ερώτημα που προκύπτει από αυτές τις εκλογές δεν αφορά την τάση της κοινωνίας προς την Αριστερά, αλλά το πώς θα αποφύγουμε την καταστροφή. Απάντηση σε αυτό δεν έχω...
