Τα πανώ απλωμένα ένθεν κακείθεν στα πεζοδρόμια.
Αφίσες κολλημένες σε τοίχους, τζαμαρίες και στύλους της ΔΕΗ. Κάποιοι, πιο ευφάνταστοι, τις κρέμασαν από τα γείσα του κτιρίου σαν μπουγάδες και το χειμωνιάτικο ψυχρό αεράκι τις ανέμιζε απαλά πάνω από τα κεφάλια των περαστικών, οι οποίοι έβλεπαν με δέος το πρόσωπο της «ευειδούς» υποψηφίας με το κατακόκκινο ταγεράκι.
Τα τραπεζάκια αραδιασμένα – στριμωγμένα το ‘να δίπλα στ’ άλλο. Σε άλλους θύμιζε αλήστου μνήμης εποχές φοιτητικών εκλογών (ωραίες αναμνήσεις), σε άλλους πάγκους της λαϊκής με την πραμάτεια απλωμένη πάνω τους (να θυμηθώ μετά να πάω στο μανάβη)... Φυλλάδια, κονκάρδες, αυτοκόλλητα, πολύχρωμα, εντυπωσιακά, για όλα τα γούστα και τις προτιμήσεις...
Αλλά και βιβλία και CD. Ο «πραματευτής» δίπλα μου έτεινε το χέρι στους περαστικούς: «Το CD» του κ. Τάδε», διαλαλούσε έμπλεως ενθουσιασμού και περηφάνιας για το προϊόν του ! Μ’ ένα βιβλίο κι ένα CD δώρο.
Όχι... Δεν ήταν πανηγύρι του χωριού... Δεν ήταν λαϊκή αγορά της γειτονιάς... Ούτε η αγορά στο Μοναστηράκι... Ούτε οι μαύροι της Ερμού…
Ήταν το συνονθύλευμα υποψηφίων, υποστηρικτών τους και των «μαύρων» ψηφοφόρων που συνωστίζονταν για να ασκήσουν το ιερό εκλογικό τους δικαίωμα ….
Ήταν - για άλλη μια φορά - οι εκλογές του Δ.Σ.Α. ... Του μεγαλύτερου, ιστορικότερου και σοβαρότερου επιστημονικού συλλόγου της χώρας...
Σεμνός & Ταπεινός
