Ένα σύνθημα που γουστάρω αρχίζει κάπως έτσι «θυμάμαι ακόμα ήμουν παιδάκι, όταν με πήγανε μες στο Καραϊσκάκη…».
Θυμάμαι και άλλα πράγματα από τότε που ήμουν μικρός εκτός από το Καραϊσκάκη. Όπως την ιστορία που μας μαθαίνανε στο σχολείο, που επειδή δε μου κόλλαγε με τίποτα, αποφάσισα επειδή τη γούσταρα κιόλας να την μάθω μόνος μου ανακαλύπτοντας, ότι υποψιαζόμουνα. Ότι δηλαδή το 50% από όσα μας μαθαίνουν είναι τελείως, μα τελείως ψέματα και το άλλο 50% ούτε η μισή αλήθεια.
Και επειδή όπως είχε πει ο Αριστοτέλης «Τα μέλλοντα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος όμοια με όσα έχουν γίνει», θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις την απόλυτη αλήθειά και όχι τα φίδια που μας σερβίρουν.
Και ας πάμε με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου στην ιστορία της φοιτητικής εξέγερσης του 1973.
Όταν ήμουν παιδάκι λοιπόν, θυμάμαι στο σχολείο τι λέγανε για το Πολυτεχνείο. Όλα τα παιδάκια νομίζαμε ότι επρόκειτο για μια τεράστια εξέγερση που οδήγησε σε εκατόμβη νεκρών με το αίμα να ρέει άφθονο, πτώματα δεξιά και αριστερά, τα όποια οι βασανιστές της χούντας τα βάλανε σε ομαδικούς τάφους (μη γελάτε τους έψαχνε ο Μπέης κατά τη δημαρχία του…).
Το σκηνικό ήταν άψογα γαρνιρισμένο με σλάιντς (νεκρούς δεν είχαν πάντως). Χελιδόνια, ήλιους που για να γυρίσουν θέλουν δουλειά πολλή, δρόμους που έχουν τη δική τους ιστορία, γελαστά παιδιά, νοητούς ήλιους της δικαιοσύνης, τα οποία τα τραγουδάγαμε κιόλας εμείς, τα παιδάκια, ως μπάντα.
Για να μην πω ότι από τις δακρύβρεχτες ιστορίες των δασκάλων νόμιζες ότι με το αίμα των αθώων θυμάτων έπεσε η χούντα, πράγμα που σήμερα πιστεύει η πλειοψηφία της ελληνικής νεολαίας.
Πάμε και στην αλήθεια τώρα. Οι νεκροί του Πολυτεχνείου εντός και εκτός ήτανε ...μηδέν. Εκείνη την περίοδο σύμφωνα με πόρισμα της δημοκρατικής Ελλάδας οι νεκροί στις ταραχές ήτανε 12, όλοι όμως δεν είχαν σχέση με το Πολυτεχνείο.
Όσο περνάγανε τα χρόνια, οι νεκροί ανέβαιναν από 12 σε 20, από 20 σε 30, μέχρι που σε ένα προσκλητήριο νεκρών τη δεκαετία του ’80 ακούστηκαν περίπου 60 ονόματα.
Όλα αποδείχτηκαν ψεύτικα (πχ ένα μοντέλο από την Αγγλία, ένας εύελπις που αυτοκτόνησε σε άλλη εποχή)…
Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι απλή.
Στα μνημόσυνα της θύρας 7 που πήγαινα, έβλεπε κανείς τις χαροκαμένες μάνες που 25 χρόνια μετά ήτανε συντετριμμένες. Τα ονόματα των μανάδων είναι γνωστά, όπως και των θυμάτων της θύρας 7, ενώ έχουν εμφανιστεί και άπειρες φορές οι μάνες των θυμάτων στην τηλεόραση. Έξω δε από το Καραϊσκάκη υπάρχει μνημείο με τη στήλη των νεκρών Ολυμπιακών αδερφών μας.
Για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου που είναι οι στήλες με τα ονόματα; Πού είναι οι προσωπικές ιστορίες των θυμάτων άραγε; Πού είναι τα αφιερώματα τόσα χρόνια για τους ηρωικούς πεσόντες; Και πάνω από όλα, που είναι τα δάκρυα των μανάδων; Ως γνωστόν τίποτα πιο οδυνηρό δεν υπάρχει από τον πόνο της μάνας, και μία επαναλαμβάνω μία μάνα τόσα χρόνια δεν βγήκε να πει το πόνο της; Ένα δάκρυ δεν αξίζανε αυτοί οι ήρωες από τα οικεία τους πρόσωπα;
Εννοείται βέβαια ότι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν έριξαν τη χούντα, βρήκαν όμως ευκαιρία οι Αμερικάνοι οκτώ μέρες μετά να ρίξουν τον Παπαδόπουλο, επειδή ο δικτάτορας τους είχε αρνηθεί την Ελευσίνα και τη σούδα προκειμένου να επιχειρούν από εκεί οι ΗΠΑ βοηθώντας το Ισραήλ στον άραβο-ισραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, που είχε ξεσπάσει ένα μήνα πριν το Πολυτεχνείο.
Στην ουσία οι εξεγερμένοι βοηθώντας τον Ιωαννίδη να ρίξει τον Παπαδόπουλο (χωρίς να το φαντάζονται, εννοείται, μην ισοπεδώσουνε τα πάντα) αβαντάρανε και τον Αττίλα 1 και 2, καθώς μετά οι προδότες πήραν την εξουσία.
Α, μη παραλείψω να αναφερθώ στο Γκιζίκη (Πρόεδρο επί Ιωαννίδη), ο οποίος δεν παραπέμφθηκε σε δίκη για την Κύπρο, έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έφερε τη δημοκρατία και έπαιρνε σύνταξη Προέδρου της δημοκρατίας μέχρι να πεθάνει.
Ας δεχτούμε τον αμφισβητήσιμο αριθμό των 20 νεκρών. 3ημερός εορτασμός για 20 νεκρούς με αποτέλεσμα μηδέν. Δηλαδή δεν γιορτάζουμε τα οχυρά, τους δύο βαλκανικούς πολέμους με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τον διπλασιασμό της χώρας. Δεν γιορτάζουμε τις μεγάλες νίκες (εδώ θα μου πεις, δεν τις ξέρουμε) στη Μικρασιατική Εκστρατεία με ασύλληπτο αριθμό θυμάτων. Δεν αναφέρομαι σε μακεδονικούς αγώνες και τα λοιπά, γιατί τώρα έχουμε και δήμαρχο τον κ. Μπουτάρη...
Πάμε και λίγο εν τάχει στις δημοτικές.
Δήμος Αθηναίων: Ο ανύπαρκτος Κακλαμάνης έφυγε. Νικητής, ο «ευαίσθητος» σε θέματα μεταναστών Καμίνης. Ήδη οι τα μουσουλμανικά εξτρεμιστικά στοιχεία κάνανε με το καλημέρα του νέου δημάρχου με το έτσι θέλω κατάληψη – προσευχή στην πλατεία Αττικής. Ενδιαφέρον γεγονός ήταν ότι πήρε 5+% η Χρυσή Αυγή, αν μάλιστα συνεχιστεί η υποβάθμιση της πόλης, βλέπω να παίρνουν και… 55, με την ελπίδα των κατοίκων να τελειώσει μια και καλή ο φόβος και οι επιθέσεις σε σπίτια, από κάθε λογής σκουρόχρωμο υπανάπτυκτο. Αλήθεια, ξέρει ο Καμίνης πόσοι Έλληνες έχουν μαχαιρωθεί κάτω ή έξω από τα σπίτια τους; Ή πόσες γυναίκες έχουν κλέψει χτυπώντας τες άσχημα μάλιστα και λέει αυτά που λέει; Γιατί ο Νικήτας ήξερε; θα μου πείτε...
Δήμος Θεσσαλονίκης: ο Παπαγεωργόπουλος ήτανε δήμαρχος – φάντασμα, ο Γκιουλέκας πλήρωσε τη νύφη και βγήκε ο Μπουτάρης. Οι σκοπιανοί προφανώς θα «πανηγυρίζουν». Ελπίζω να έχει ξεχάσει την πρότασή του για λεωφόρο Κεμάλ Ατατούρκ!
Δήμος Πειραιά: Ντροπή για τους Πειραιώτες που εξέλεξαν βάζελο δήμαρχο!!!
Γενικά όλοι λένε το γνωστό παραμύθι, ότι κέρδισε η αποχή. Η αλήθεια είναι ότι στο σύστημα εκλογής εδώ στην Ελλάδα η αποχή είναι απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα…
Στην ουσία έχει μηδενική αξία. Καλά λέγανε οι αρχαίοι Αθηναίοι τον πολίτη που δεν ασχολείται με τα κοινά (που δεν ψηφίζει για το μέλλον του δηλαδή) άχρηστο, ενώ εμείς τον λέμε φιλήσυχο.
400 π.Χ. Θουκυδίδης.
Υ.Γ.1.Μαθαίνω ότι για το νεοεκλεγμένο νομάρχη στην περιφέρεια Αν. Μακεδονίας – Θράκης, κ. Γιαννακίδη, ανοίγουν σαμπάνιες στο τουρκικό προξενείο, καθώς τον υποστηρίζανε ανοιχτά, ψυχή τε και σώματι. Ήτανε νομάρχης Ροδόπης, ενώ κυκλοφορεί παρέα με τους κολλητούς του με τα σλόγκαν οι Τούρκοι να ψηφίσουν Τούρκους. Πηγαίνει σε αυτοαποκαλούμενες τούρκικες γιορτές μνήμης, ενώ ο ίδιος καμαρώνει για τις άριστες σχέσεις με το προξενείο. Ε, ρε γλέντια....
ΕΡΥΘΡΟΣ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ
