Δεν μπορώ καθόλου να καταλάβω όλους αυτούς τους «Ελληνάρες» που περιμένουν την Εθνική Ομάδα να τα «σκατώσει» όποτε παίζει για να βγουν μετά και να την χλευάσουν, να τη βρίσουν, να την απαξιώσουν κλπ., οι οποίοι και έκαναν την «εμφάνισή» τους μετά το παιχνίδι με την Ν. Κορέα. Για μένα η Εθνική Ομάδα είναι σαν κάθε άλλη ομάδα που υποστηρίζω: Όταν παίζει καλά ή όταν κερδίζει χαίρομαι, όταν παίζει άσχημα ή χάνει απλά στεναχωριέμαι. Ό,τι ισχύει δηλαδή με κάθε άλλο οπαδό οποιασδήποτε άλλης ομάδας.
Αλλά δεν καταλαβαίνω αυτούς που «χαίρονται» όταν χάνει και «στεναχωριούνται» όταν κερδίζει. Αυτούς που περιμένουν με χαρά να γράψουν στο τέλος 0/0/6 και 0/16. Και κυρίως αναφέρομαι στους Έλληνες φιλάθλους και όχι και τόσο στους δημοσιογράφους, οι οποίοι σχεδόν πάντα εξυπηρετούν συμφέροντα και σκοπιμότητες.
Όσοι λοιπόν δεν συμπαθούν αυτήν την ομάδα (για οποιαδήποτε λόγο), ας πάνε
στον Αστέρα για μπάνιο την Πέμπτη 17 Ιουνίου και να μην ασχολούνται με αυτήν. Όσοι την αγαπούν ή τη συμπαθούν, ας την δουν επιτέλους με συμπάθεια, όπως κάνουν και με τις ομάδες τους.
Και αυτό για δύο λόγους:
Πρώτον, στον Όττο Ρεχάγκελ θα έπρεπε ήδη να έχουμε στήσει άγαλμα στο Σύνταγμα (ή έστω στο ΟΑΚΑ), διότι πολύ απλά είναι μακράν ο πιο επιτυχημένος προπονητής που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα. Διότι, εκτός από την κούπα του 2004 (που δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ στη ζωή μας), έχει οδηγήσει το κακό ελληνικό ποδόσφαιρο και τους μέτριους Έλληνες ποδοσφαιριστές σε 3 από τις 4 τελευταίες τελικές φάσεις (2004,2008,2010). Διότι πήρε την Ελλάδα από 61η στο rank της FIFA και θα την αφήσει κάπου 13η (έστω και αν κάνει άλλες 2 ήττες).
Και όλα αυτά που ακούγονται για εμμονές είναι για εμένα βλακείες : Βλέπετε να έχουμε κανένα Μέσσι και να μην τον βάζει μέσα; Ο Νίνης έχει σίγουρα ταλέντο, αλλά άμυνα δεν παίζει. Επίσης είδατε κανένα αριστερό μπακ της προκοπής φέτος; Ο Σπυρόπουλος δεν βλεπόταν φέτος και ο Τζαβέλας είναι δύσκολο να παίξει απευθείας σε Μουντιάλ. Και σε κάθε περίπτωση, οι εμμονές του μας έφτασαν εδώ, οπότε έχει κάθε δικαίωμα να τις έχει.
Δεύτερον, αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Δεν υπάρχει ο πλούσιος Πρόεδρος που θα αγοράσει παικταράδες. Η κάθε ομάδα ότι έχει το βάζει μέσα. Οι ομάδες δεν είναι δουλεμένες όσο είναι οι σύλλογοι. Παίζουν 11 μαύροι, 11 Ασιάτες, 11 Λατινοαμερικάνοι ή 11 λευκοί. Όποια ομάδα καταφέρει να παίξει στοιχειωδώς ομαδικά και έχει τους καλύτερους παίκτες, συνήθως κερδίζει. Η δική μας ομάδα προφανώς στερείται ταλέντου, τεχνικής, ταχύτητας και αντοχής έναντι σχεδόν όλων των άλλων ομάδων. Έχει μόνο δύναμη και κάποια στοιχειώδη οργάνωση, αλλά θα πρέπει να βγάλει και πολύ πάθος για να κερδίσει. Αλλά τι να κάνουμε, αυτούς έχουμε, αυτούς βάζουμε.
Οπότε τι περιμένετε ρε «Ελληνάρες», να «κρύψουμε» τη μπάλα; Η ομάδα βγάζει μάτι ότι μόνο αν κρατήσει το μηδέν στην άμυνα, μπορεί να πάρει αποτέλεσμα. Αν «φάει» γκολ, πολύ δύσκολα μπορεί να το ανταποδώσει. Άρα αύριο με τη Νιγηρία αν «φάμε» γκολ, πολύ φυσιολογικά θα χάσουμε.
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ
