Ο Ολυμπιακός που παρακολουθούμε φέτος (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) μας ταξιδεύει κάποια χρόνια πίσω. Την εποχή που η ομάδα έψαχνε να βρει την ταυτότητά της, την ταυτότητα του πρωταθλητή. Τότε που προσπαθούσε να παίξει μπάλα. Προσπαθούσε, μέσα από το θέαμα που θα προσέφερε στον κόσμο του και όχι μόνο, να ξαναβρεί το δρόμο προς την κορυφή. Τότε όμως ήταν αλλιώς.
Η ομάδα είχε έλληνες παίκτες, διψασμένους για διάκριση -ικανούς στις περισσότερες των περιπτώσεων- που ήταν βασικοί και αναντικατάστατοι και τραβούσαν την ομάδα από το χέρι. Και φυσικά, η μεγάλη διαφορά ακούει στο όνομα Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ο «πρίγκηπας» για πολλούς, «βάτραχος» για άλλους ήταν ο τύπος με την μπέρτα, το καπέλο και το μαγικό ραβδάκι. Αυτός που ο ιδιοκτήτης που τον προσλάμβανε του έδινε από την πρώτη μέρα κιόλας τα κλειδιά του μαγαζιού για να κλειδώσει το βράδυ πριν φύγει. Ο καλύτερος προπονητής στην Ελλάδα που όποιος τον αμφισβητούσε ήταν γραφικός, άσχετος από μπάλα, εκτός πραγματικότητας.
Σήμερα το status quo είναι διαφορετικό. Η ομάδα είναι κορεσμένη από τίτλους. Και 15 βαθμούς μυωπία να έχεις θα το δεις. Απλά βάλε στο DVD τις φιέστες των περασμένων χρόνων και στο βίντεο αυτές των πρώτων...Το μπάτζετ έχει ανέβει σε αστρονομικά νούμερα, προκλητικά ακόμα-ακόμα αν σκεφτείς τη σημερινή οικονομική συγκυρία. Παίκτες ακριβοπληρωμένοι, ξένοι. Έλληνες που έχουν κατακτήσει τα πάντα και είναι σε ηλικία απόσυρσης. Και φυσικά, μερικοί έλληνες μικροί, ελπιδοφόροι, ταλεντάρες ντε, οι οποίοι δεν βλέπουν εντακάδα ούτε με το τηλεσκόπιο, αφού «γι’ αυτο σκάσαμε τέτοια πακέτα για να πάρουμε το ένα πόδι του τάδε, το ένα χέρι του παικταρά από το Περού ή το ποσοστό που αντιστοιχεί στη φράτζα του μάγου της Μοζαμβίκης...». Το τελευταίο το αφήσαμε για το τέλος. Προπονητής.
Ο πρόεδρος, στην εποχή μετά τη λήξη της αυτοκρατορίας αποφάσισε να επενδύσει σε ό,τι καλύτερο μπορούσε να βρει στην αγορά. Ισπανός, ελπιδοφόρος, λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου που καλείται να αναπλάσει την ομάδα. Κάτι σαν τον Μπάγεβιτς δηλαδή. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο Βαλβέρδε καλείται να διαχειριστεί το πιο ακριβοπληρωμένο ρόστερ στην ιστορία του Ολυμπιακού, πράγμα που από μόνο του προκαλεί αφόρητη πίεση. Αν αναλογιστεί κανείς και το ότι πρέπει να υπερσπιστεί: α) τους τίτλους που κουβαλάει η ομάδα στις πλάτες της τα τελευταία 12 χρόνια, β) την εξαιρετική πορεία που έκανε πέρυσι ο Ολυμπιακός του Λεμονή, γ) τον πρόωρο αποκλεισμό-έκπληξη από το Champions League και δ) το ότι η ομάδα πρέπει να παίξει επιτέλους και λίγη μπάλα, καταλαβαίνετε τι Γολγοθά ανεβαίνει ο ισπανός σε κάθε ματς. Ο πάγκος του Ολυμπιακού είναι σαν ένα τεντωμένο σχοινί και ήττες όπως αυτή με τη Γαλάτά ή τον Άρη το ταλαντώνουν, δυσκολεύοντας την ισορροπία του Ερνέστο.
Ελάτε λίγο στη θέση του. Ξένος σε ξένη χώρα, με απαιτήσεις που συναντάς μόνο, ίσως, στη Ρεάλ Μαδρίτης, έχοντας όμως το 1/30 των εφοδίων της, τον Τύπο να στην έχει στημμένη στη γωνία και πρόεδρο που σου ανοίγει -μέσω της στήριξής του- την πόρτα της εξόδου. Θα μου πείτε: ρε μεγάλε δεν ήξερε που έρχονταν; Μπορεί και όχι.
Η αλήθειες είναι οι εξής: 1. Η ομάδα προσπαθεί σε μερικά παιχνίδια να παίξει μπάλα, άλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε δεν βλέπεται. 2. Πολλές φορές ο ισπανός πειραματίζεται με την 11άδα για αδιαφανείς λόγους. 3. Πολλά στηρίγματά του στην 11άδα τον έχουν πουλήσει, είτε λόγω απόδοσης, είτε λόγω τραυματισμών. 4. Φαίνεται ότι δεν γνωρίζει ακόμα τόσο καλά (δεν θα πω ότι δεν έχει την ικανότητα, γιατί η ομάδα βγαίνει συνήθως διαφορετική στα β’ ημίχρονα) τα αποδυτήρια ώστε να εμψυχώνει την ομάδα όπως πρέπει πριν από κάθε παιχνίδι.
Έχουν περάσει και άλλοι απ’ αυτό το πόστο, άλλοι είχαν μεγαλύτερη και άλλοι μικρότερη πίστωση χρόνου. Σίγουρα την ασυλία του Μπάγεβιτς δεν θα την έχει ποτέ κανείς ξανά. Το τι θα γίνει με τον Ερνέστο το ξέρει μόνο ο Θεός. Ούτε καν ο Κόκκαλης. Τις συστατικές τις έχει. Το αν θα γίνει 2ος Ντούσαν ή θα έχει την τύχη του... Μπιγκόν θα είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, που έχουν να κάνουν και με τον ίδιο και με τους παίκτες και με τους παρατρεχάμενους. Και αν τελικά τα καταφέρει με την ομάδα να παίρνει τίτλους και να παίζει καλή μπάλα θα αφήσει εποχή. Έως τότε όμως η ζωή θα είναι δύσκολη για τον ισπανό. Η διατήρηση στην κορυφή, άλλωστε, είναι πιο δύσκολη από την κατάκτησή της.
ΚΒ
